Umudumuz Cennette

Zaman öyle de geçiyor,
Hayat böyle de bitiyor,
Ama umudum cennetten.
Bildim, lakin söyleyemem;
Gördüm, ama izah edemem.
Dünya, seninle baş edemem ben.
Zaman öyle de geçecek,
Hayat böyle de bitecek.
E, bitsin, umudum cennetten.
Sevdim, kaç kere bilemem;
Yaşadım, inkâr edemem.
Bıktım, seninle baş edemem ben.
Zaman öyle de geçiyor,
Hayat böyle de bitiyor,
Ama umudum cennetten.

Sabah işe giderken bu şarkının sözlerini düşündüm. Zaman geçiyor, hayat bitiyor ama insan yine de umudunu kaybetmiyor. “Cennet” diyerek her şeyi oraya havale ediyor. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, dünya ile baş edemiyoruz. Aslında ne kadar mücadele etsek de sonucu değiştiremiyoruz, çünkü bu dünya kimseyi kazanan yapmıyor. Herkes er ya da geç buradan gidiyor. Kimse burada kalamıyor, ne kadar tutunmaya çalışırsa çalışsın…

Hayat dediğimiz şey, bu geçici süre içinde verdiğimiz bir mücadele. Çabalıyoruz, didiniyoruz, bazen başarıyoruz, bazen başarısız oluyoruz ama sonuç hep aynı. Zaman akıp gidiyor, hayat sona eriyor. Ve işin galibi sadece Dünya, bunu biliyoruz. Görüyoruz ama ifade edemiyoruz; ya da kabullenmek istemiyoruz. Dünya hep galip geliyor; ne kadar uğraşsak da sonunda kaybeden biz oluyoruz.

Böyle bir gerçekliğin içinde bizi ayakta tutan tek şey, cennete olan umudumuz. Her şeyi oraya teslim ediyoruz. Kötüleri cehenneme, iyileri cennete bırakıyoruz. Kendimizi de bu umutla avutuyoruz. Çünkü başka çaremiz yok. Sonuçta dünya, sadece dünya. Ama biz bu geçici dünyanın içinde bir anlam bulmaya çalışıyoruz. Bitmekte olan bu hayatın ardından cenneti beklemek, bize dayanak oluyor.

Bu sözleri yaşamak istiyoruz belki, ama dünya buna izin vermiyor. O yüzden, ne kadar çabalarsak çabalayalım, kazanan hiçbir zaman biz değiliz. Dünya kazanıyor; biz ise sadece buradan geçip gidiyoruz. Ama biliyoruz ki, her şey bir gün bitecek ve sonrası için umudumuz cennetten.